#106 een memorabele nauwkeurigheid en idiotie
Ik heb drie dagen in Londen doorgebracht. Alweer. Niet dat ik niet graag in België ben (héél graag), maar Londen is ook niet slecht. Ik betrap mijzelf op een dikke vette glimlach telkens ik de eerste keer op de metro ‘Next stop: Farringdon.’ hoor. Of ‘Please mind the gap between the train and the platform.’ Wat doe ik in Londen? Naar musea en cinema’s gaan, boekhandels bezoeken, rondlopen, soms naar theater (deze keer niet).
Ik heb er zondag twee films gezien die niet verder uit elkaar kunnen liggen: de nieuwe actiefilm Mission Impossible: The Final Reckoning, en het alternatieve Benny’s Video van Michael Haneke uit 1992. Twee geweldige films, allebei op hun eigen, totaal verschillende manier. (Ik denk dat sommige mensen heel kwaad worden als ik zoiets zeg.)
In deze nieuwsbrief:
⭕️ Dua Lipa in Antwerpen: ook een boekenfeest
⭕️ aankondiging: de broer van de premier in de podcast
⭕️ waar ik nu naar luister (en mijn dochter zegt dat ze hoofdpijn van krijgt)
Hier zijn drie dingen.
ding 1
de boekenclub van Dua Lipa
Popster Dua Lipa is drie dagen in het land. 11, 12 en 13 juni speelt ze in een uitverkocht Sportpaleis in Antwerpen. Dua Lipa heeft de meest sexy boekenclub op de planeet: Service 95. Daarin plaatst ze elke maand een boek centraal en interviewt ze auteurs als Ocean Vuong, Nobelprijswinnares Olga Tokarczuk, opperMaxplainer Max Porter, deze maand Jennifer Clement, de schrijfster van Widow Basquiat. A Memoir.
Als klap op de vuurpijl heeft Dua Lipa in een nieuwe rubriek op instagram boekhandel De Groene Waterman verkozen tot indie bookshop of the month, “a warm, cosy spot for book lovers”. En: “As a cooperative, they celebrate original, thought-provoking reads that spark ideas and conversations.”
Welkom in België Dua Lipa, you are among friends.
103 boeken die je gelezen moet hebben
Een tweetal jaar aan gewerkt: het boek van de podcast is er. In dit boek verzamel ik 103 bijzondere boeken, ontmoetingen en verhalen uit vijf jaar ‘drie boeken’. Hier kan je een persoonlijk gesigneerd exemplaar bestellen. (Er heeft net iemand vijf exemplaren besteld - voor àl haar vriendinnen één.)
ding 2: podcast
drie boeken #296: Geert van Istendael
Geert van Istendael was een beetje nors toen hij de deur opendeed. Hij zat met een vuile hoest en ik dacht: hij heeft er geen zin in. Maar toen gebeurde wat ik zo vaak heb zien gebeuren in deze podcast: als mensen over boeken beginnen te praten, dan komen ze los. Ze lijken zelfs minder ziek na ons gesprek. Bij Guido Belcanto (aflevering 222) was het net zo.
We gingen zitten in zijn indrukwekkende werkkamer en bibliotheek, met twee giga boekenkasten aan beide zijden van de ruimte, en de geur van oude boeken. Hij vertelt over het moment waarop hij - na een ruzie op een willekeurige werkdag - stopte bij de VRT om voltijds schrijver te worden. Over de Duitse dichtbundel die zijn vader hem te lezen gaf toen hij 17 was. Over de talenknobbel in de familie, over zijn fascinatie voor België.
drie boeken live met Bruno De Wever
Zondag 26 oktober om 11u is er een opname van ‘drie boeken’ voor publiek in Cultuurhuis Herbakker in Eeklo. Mijn gast is broer van, professor en historicus Bruno De Wever. Een ticket kost 8 euro. (Donderdag 12 juni om 19u30 start de ticketverkoop.)
ding 3: boekentip
Alessandro Baricco: Mr Gwyn
Martin Heylen (aflevering 169) raadde het boek al aan in de podcast 'drie boeken', nu heb ik het eindelijk ook gelezen. Mr Gwyn van de Italiaanse schrijver Alessandro Baricco is een pareltje.
In het verhaal is Mr Gwyn een succesvol schrijver - bestsellerauteur - die op een dag beslist om te stoppen met schrijven, tot onbegrip van zijn uitgever. Hij wil 'kopiist' worden, al weet hij zelf niet goed wat dat zou kunnen inhouden. Na een bezoek aan een tentoonstelling beslist hij: hij gaat portretten van mensen maken, hij gaat portretten van mensen schrijven. Hij huurt een atelier, bestelt licht en sfeermuziek en gaat aan de slag. Zijn eerste model is Rebecca, de assistente van zijn uitgever.
Als Rebecca uren-, dagenlang geposeerd heeft voor Mr Gwyn, nemen ze afscheid:
Ze namen afscheid van elkaar met een handdruk, en dat leek hen beiden van een memorabele nauwkeurigheid en idiotie. (p. 109)
Mr Gwyn is een klein, warm verhaal vol verrassing en mysterie. Alessando Baricco tekent met precisie en vol liefde zijn personages, op zoek naar wat ze willen in het leven. Grote aanrader.
Eerder las ik van Alessandro Baricco het non-fictieboek De barbaren. Lees hier mijn leesverslag.
The Cinema in the Power Station
Londen. Het is mijn eerste keer in deze bioscoop. Ik ben in Battersea Power Station, een oude elektriciteitscentrale bekend voor zijn vier grote torens, gebruikt in films en wereldberoemd door de hoes van het album Animals van Pink Floyd.
De elektriciteitscentrale is nu een gigantisch winkelcentrum geworden, met in de nok een mooie bioscoop, waar ik de film The Ballad of Wallis Island ga zien. De film is mooi, aangenaam, laat ons zeggen: een mooie romantische komedie.
En bijzonder: voor de film begint, krijgen we scènes te zien uit legendarische films die in of rond dit gebouw zijn opgenomen: The Dark Knight, The Meaning of Life, Children of Men, Superman 3, The King’s Speech. Met andere woorden: je zit film te kijken in het midden van een stevige brok filmgeschiedenis. Mij doet dat iets.
Ik maakte iets gelijkaardigs mee in een andere bioscoop in Londen, maar dan met muziek. Ik vertelde erover in een eerdere nieuwsbrief.
hoe is het nog met? (gasten van de podcast)
🟥 Kunstenaar Koenraad Tinel (aflevering 248) heeft een Nederlandse vertaling van de novelle Mario en de magiër van Thomas Mann geïllustreerd, een verhaal uit 1930. Vertaalster is Els Snick.
🟥 Bent Van Looy (aflevering 87) maakt reclame voor Humo. De reclamespotjes voor Humo worden al decennia ingesproken door oud-hoofdredacteur Guy Mortier, maar nu is er een nieuwe poging om hem te vervangen, dit keer door Bent Van Looy.
wat ik nu aan het lezen ben
⭕️ Haruki Murakami: Kafka op het strand
Nog één ding
Waar ik nu naar luister
Turnstile is een hardcoreband uit Baltimore, Maryland in de Verenigde Staten. Ze maken muziek waar je volgens mijn dochter Roos “hoofdpijn van krijgt”. Ze hebben net een nieuw album uit: Never Enough. En ik ben dol op deze band.
Luister naar Turnstile als je jeugd, branie, opwinding wil horen, en het geloof dat we niet gaan rusten, nooit. Dit is ongeveer de sfeer op een Turnstile-optreden in openlucht. Hier zie je de video van hun nieuwe nummer Never Enough:
Wil je deze nieuwsbrief liken of commentaar geven? Dankjewel, heel blij mee! En nog een verzoek: wil je deze nieuwsbrief doormailen naar twee vriendinnen/vrienden? Merci!
Ooit, toen Griet OpDe Beeck haar eerste boek ´Vele hemels boven de zevende´ kwam promoten, haalde ze ´Mr Gwyn aan als een van haar lievelingsboeken. En ja, waw❤️
Zeker ook "Zijde" van Baricco lezen. Zijn allereerste, denk ik. Meer novelle dan roman, eerder sprookje dan verhaal.