#55 Backstage op de luchthaven

Apr 03, 2024

Ik had het beste uitzicht ooit bij de opname van de nieuwe aflevering van de podcast ‘drie boeken’. Dat kan een minder subtiele hint zijn naar de bedwelmende schoonheid van mijn gast, ook!, maar ik bedoel nu even iets anders: ik mocht backstage op de luchthaven van Zaventem. In deze nieuwsbrief meer uitleg.

Ik was de eerste dagen van deze paasvakantie enkele dagen in Londen, waar ik de theatervoorstelling The Hills of California gezien heb, geschreven door de ongelooflijke (tevens ongelooflijk onbekende) Jez Butterworth. Zijn vorige voorstelling The Ferryman is het beste theater dat ik ooit zag. The Hills of California werd geregisseerd door Sam Mendes, hij heeft ondermeer American Beauty, Skyfall en Revolutionary Road gemaakt en is de ex van Kate Winslet. Uitstekende voorstelling in een - laat ons eerlijk zijn - van ouderwetsheid uit elkaar rafelend West End (die decors!).

Ook gezien in Londen: de film Mother’s Instinct met Anne Hathaway en Jessica Chastain, die ik helemaal niet zo slecht vond tot ik de recensie in The Guardian las: this hilariously unsubtle and increasingly ridiculous psycho-melodrama of the 1960s American suburbs (…). Some kind of cult status must be on the way, with emote-along midnight screenings.

Triestig nieuws van enkele dagen geleden: Daniel Kahneman is gestorven, grote geest en nobelprijswinnaar. Hij dacht na over de fouten in ons menselijk denken, hoe we de hele tijd verkeerde redeneringen maken en dat niet doorhebben. Zijn bekendste: Ons feilbare denken. Ik las het boek The Undoing Project: A Friendship That Changed Our Minds van Michael Lewis over Kahnemans vriendschap met Amos Tversky.

In deze nieuwsbrief:

🔴 een bijzonder boek over een (ander) genie

🔴 in welke voormalige legendarische opnamestudio ik in Londen een film ging zien

🔴 welke Zuid-Koreaanse schrijfster ik nu aan het lezen ben

🔴 Nick Cave. (Weeral Nick Cave, Wim? Ja, weeral ja.) DRIE KEER

🔴 een tip voor als je eens in Londen bent met je hond en je weet niet wat te doen

🔴 iemand die Labatut heet

Welkom bij drie dingen.

Deel deze nieuwsbrief

ding 1: podcast

drie boeken #233: Ihsane Chioua Lekhli

Paasvakantie? Backstage op de luchthaven! Ik ging langs op kantoor bij Ihsane Chioua Lekhli, woordvoerster van de luchthaven van Zaventem. Ik ontmoette haar vorig jaar toen ze jurylid was bij de Boon literatuurprijs. Nu vroeg ik welke drie boeken we volgens haar moeten gelezen hebben. Ze vertelt:

⭕️ hoe ze vroeger met haar kleine broertje naar de bibliotheek ging

⭕️ hoe ze stiekem boeken van haar oudere broers las

⭕️ hoe het is om op de luchthaven te werken (spoiler: ze vindt het geweldig!)

⭕️ hoe je toch veel kan lezen als je weinig tijd hebt

De podcastaflevering met het beste uitzicht ooit.

luister hier naar de podcast

Vind je deze gratis nieuwsbrief de moeite? Geef een hartje onderaan, en stuur hem vandaag door naar twee vrienden of vriendinnen. Veel dank!

Deel deze nieuwsbrief

ding 2: gelezen

Benjamín Labatut: De Maniac

Barack Obama heeft dit boek eind vorig jaar vermeld in zijn boekenlijstje, professor Marc Buelens (drie boeken aflevering 51) heeft het recent stevig in mijn richting geduwd.

Benjamín Labatut is een Chileense schrijver geboren in Rotterdam. In De Maniac vertelt hij het levensverhaal van wetenschapper John von Neumann aan de hand van fictieve (maar op waarheid gebaseerde) getuigenissen van familie, vrienden en collega-wetenschappers.

Von Neumann komt uit dit boek als het grootste genie aller tijden, met alle prachtige, hilarische én verschrikkelijke kanten die dat met zich meebrengt. Hij begreep in een oogwenk waar normaal-slimme wiskundigen een hele carrière op gestudeerd hadden, was natuurkundige én informaticus, ook al bestond dat toen nog niet. Hij maakte het wiskundige kader voor de kwantummechanica, werkte mee aan de atoombom, lag aan de basis van de speltheorie en van de wiskundige modellen waarop onze weersvoorspellingen gebaseerd zijn.

TUSSENDOOR: ik lees net dat Taylor Swift één van de 141 nieuwe (dollar)miljardairs is. Proficiat Taylor!

Von Neumann werkte aan de eerste computers en was gefascineerd door wat wij nu artificiële intelligentie noemen, in een tijd waarin - volgens dit boek - de totale computerkracht in de wereld kleiner was dan wat er nu nodig is om één pixel te produceren. Op het einde van zijn leven werd von Neumann in zijn ziekenkamer bewaakt door het Amerikaanse leger om elk mogelijke nuttige uitspraak die nog uit hem zou komen, zeker niet te missen.

Het laatste deel van De Maniac gaat over Deepmind, het AI-bedrijf dat in 2014 overgenomen werd door Google en in 2016 een algoritme bouwde dat de beste Go-speler van de wereld versloeg (zie ook de documentaire op Youtube). Oprichter Demis Hassabis liet zich ondermeer inspireren door onafgewerkte geschriften van von Neumann.

De Maniac is een fascinerend boek over het leven van dit genie, volgens velen het grootste brein aller tijden, en over de gedachte dat we geen flauw vermoeden hebben waar onze ideeën en technologisch-wetenschappelijke ontdekkingen toe leiden. Aanrader. Maar dat zei Obama dus al.

bestel De Maniac hier

Nick Cave in Elsene

In Elsene zijn de komende maand keramiekwerken van zanger Nick Cave te zien. De reeks beeldjes heet “The Devil — A Life (2020-24)" en toont verschillende fasen uit het leven van de duivel. Hij stelde ze al tentoon in Finland, maar werkte er de afgelopen maanden nog aan, schreef hij in zijn nieuwsbrief. Ze zijn van 5 april tot 11 mei te zien in galerie Xavier Hufkens in Brussel. De opening is donderdag 4 april om 17u.

ding 3: cinema

Sympathy for the Devil

In Londen ben ik afgelopen weekend een film gaan bekijken in de Olympic Studios, een voormalige opnamestudio in Barnes iets buiten Londen. The Rolling Stones namen er tussen 1966 en 1973 zes albums op. Na hen kwamen Led Zeppelin, Jimi Hendrix, The Beatles, Eric Clapton, David Bowie, The Who, Queen en werkelijk iedereen die in de Britse muziekwereld twee noten na elkaar kon zetten of een gitaar optillen. Nick Cave ook.

Mijn persoonlijke motivatie om erheen te gaan, is dit zeldzame filmpje van Prince in de studio. Het werd opgenomen in de Olympic Studios tijdens de Lovesexy tour in 1988. Je ziet Prince eens niét in zijn rol van speelvogel op het podium. Een rustig, religieus momentje met Mavis Staples.

De zaak sloot als muziekstudio in 2009. In 2013 ging Olympic Studios opnieuw open als bioscoop met restaurant. Op zolder zijn ze nu toch ook weer een opnamestudio aan het bouwen. In de screening room van de bioscoop - het kleinste zaaltje - zag ik de fascinerende film The New Boy, over een aboriginal-jongen die in een katholieke gemeenschap terechtkomt. Met Cate Blanchett als Australische non, en met muziek van Nick Cave en Warren Ellis.

Vòòr de film begon, toonden ze een kort sfeerfilmpje waarin de legacy van de studio geëerd werd: Je zag de woorden “Welcome to the home of…” en beelden van The Stones die Sympathy for the Devil opnamen op deze plek. Kippenvel.

Tip: Olympic Studios organiseert ook geregeld filmvoorstellingen waarbij honden hun baasje mogen meenemen: Dog Day Afternoon.

Ik luister naar:

Alison Moyet: The Best Of: 25 Years Revisited.

Vragen/reacties

🔴 Dag Wim, wil je de tekening laten zien die Brecht Evens (aflevering 232) in jouw exemplaar van zijn nieuwe boek maakte? (luisteraar op instagram)

Met plezier! Het was in Galerie Martel in Parijs, hij signeerde voor mij en voor mijn vriendin Marie de Franse versie van zijn nieuwe boek De Bondgenoten 1. Zie mijn vorige nieuwsbrief voor meer details.

🔴 Dank u, Drie! (de Amerikaanse auteur en tekenaar Craig Thompson op instagram, nadat iemand zijn boek Blankets aanraadde in de wekelijkse drieboekenpoll: ‘Welke strip/beeldverhaal vind/vond jij geweldig?’)*

Good busy, Craig. Love you. Drie.

wat ik nu aan het lezen ben

⭕️ Han Kang: Greek Lessons

⭕️ Virginia Woolf: A Room of One’s Own

Nog één ding

Zomaarcafé

Zomaarcafé op Rembrandtsplein:
concrete warmte, goddeloze gezelligheid

vóór elk biertje roep ik
gewoontegetrouw gewichtslooslauw
binnensmonds bismillah

ik ben de jonge Marokkaan
en zijn anderstalige gedachten

Het van vroombloed kleinerwordend
zitbeeld in mijn vader

en moeder herinnert mij
steeds marginaler aan mijn stamland:

rotshol sinds ik hier gewoon ben

Let niet tweejaarlijks in de zomer
maand van kleine betekenis

strand oranje parasollenbezaaid
en duizenden ouders

die menen dat ik onherkenbaar
een man geworden ben, waarover

ik fantaseer

Mustafa Stitou

uit: Mijn vormen en mijn gedichten

Wil je deze nieuwsbrief liken? Commentaar geven? Zelf iets toevoegen? Mag! Vind ik zelfs bijzonder fijn. Mag ook: deze nieuwsbrief doormailen naar twee vriendinnen/vrienden. Danku!

Deel deze nieuwsbrief

*Craig denkt dus dat Drie mijn voornaam is, en Boeken mijn familienaam.