#14 een verhaal over Jeroen Brouwers
Binnenkort is het vaderdag. Ik heb een aanbod: doe een vader (of toekomstige vader) mijn boek Ik wilde geen kinderen (en nu heb ik er twee) cadeau. Ik schrijf er iets moois in voor de persoon in kwestie. Hieronder vertel ik je het verhaal achter mijn eigen boek. (Ik word er nog steeds stilletjes gelukkig van. 😊)
Anekdotische aanvulling op vorige week: toen zei ik dat onze heenvlucht naar Milaan geannuleerd was: God die mijn ecologische voetafdruk onmiddellijk bestrafte. Wel, de terugvlucht werd òòk geannuleerd. God had het helemaal gehad met mij.
In deze nieuwsbrief:
⭕️ ik heb, wachtend op vliegtuigen van en naar Milaan, de nieuwe Michel Houellebecq gelezen. Ik zal u eens zeggen wat ik ervan vind zie.
⭕️ een boekengesprek met Alex Agnew: "Waarschijnlijk is dat wat deze podcast is: door mensen te laten praten over de boeken die voor hen belangrijk zijn, kom je er ook wel achter wie ze zijn."
⭕️ en een verhaal dat je nog niét wist over Jeroen Brouwers
Doe mij een plezier en stuur deze nieuwsbrief nu door naar twee vriendinnen/vrienden. God zal ook zeer blij zijn. Merci!
ding 1: een verhaal over Jeroen Brouwers
Jeroen Brouwers luistert
Jeroen Brouwers heeft zich ooit laten fotograferen door Michiel Hendryckx voor een advertentie voor Luisterpuntbibliotheek. Die advertentie werd ingestuurd voor een wedstrijd (De Standaard Solidariteitsprijs) maar werd niet genomineerd; we hebben ze dus nooit gezien. Nu wel.
Directeur Saskia Boets van Luisterpuntbibliotheek vertelde mij dit verhaal. Samen met fotograaf Michiel Hendryckx trok ze naar Brouwers’ huis voor de foto, ze werden daar hartelijk ontvangen en getrakteerd op aardbeientaart. Zie hieronder het schitterende resultaat. Ongelooflijk dat we dit nooit eerder te zien kregen. De foto staat in het bureau van Saskia in Brussel.
Luisterpunt is de bibliotheek waar mensen met een leesbeperking braille- en luisterboeken kunnen lenen.
cadeautip voor vaderdag
Ik heb hier van mijn eigen boek, waarin ik mijn persoonlijke vaderschapsverhalen vertel, nog enkele exemplaren liggen. Doe het cadeau aan een vader, of aan een toekomstige vader, want het is binnenkort vaderdag. Ik schrijf er met plezier iets persoonlijks in, voor jou of voor wie je wil.
Ik wilde geen kinderen (en nu heb ik er twee)
Het verhaal van mijn eigen boek
Ik had een dochtertje van 4 (Roos) en een zoontje van 0 (Bo), en ik besloot om te doen wat ik al zo lang wilde doen: een column schrijven. Ik dacht niet dat iemand geïnteresseerd zou zijn om die te lezen, maar schrijven, dat wilde ik zo graag doen. Dus ik besloot: ik ga schrijven. Gewoon, voor mezelf.
Vervolgens, alsof er een god bestond en alsof die mijn gedachten gehoord had, kreeg ik een mailtje van een ouderschapsblog. Of ik een column wilde schrijven voor hen. Over mijn vaderschap. Stomverbaasd ging ik in op hun vraag, en enkele weken verscheen mijn column op hun pagina, en ook op facebook, waar hij blijkbaar vlot gedeeld werd (zei iemand mij achteraf).
Toen de derde column online stond, kreeg ik plots telefoon. Van uitgeverij Horizon. Ze hadden de columns gelezen, vonden ze leuk. Of ik geen boek wilde schrijven met verhalen uit het leven van een vader met jonge kinderen. Wat die uitgeverij niet wist, was dat ik een soort bucketlist-voor-het-leven had. Op nummer 1: een boek schrijven, en dat een echte uitgeverij het uitgeeft, en dat het in echte winkels ligt. Het was een mooie dag.
Het boek dat ik schreef, heette: Ik wilde geen kinderen (en nu heb ik er twee). Ik was én ben er zo ontzettend blij mee en trots op. Als je er hier één bestelt, schrijf ik er graag iets persoonlijks in voor jou of een (toekomstige) vader.
ding 2: boekentip
Vernietigen van Michel Houellebecq
Ik ben eraan begonnen toen ik zondagochtend naar Milaan vertrok, donderdagnamiddag was het uit: ik heb de nieuwe roman van Michel Houellebecq gelezen. Vernietigen. Een forse 569 pagina's.
Houellebecq doet mij altijd lachen, ik beschouw zijn boeken voor een groot deel als humor. Ze zijn tegelijk filosofisch, maatschappijkritisch en politiek, uiteraard, maar voor mij voelen ze toch vooral aan als om te lachen: de schrijver kijkt in wat voor absurde situaties hij zijn personages kan brengen, hij beschrijft de meest hallucinante gedragingen van de mensheid alsof het volstrekt normaal is wat we doen, hij gebruikt in zijn tekst de meest onmogelijke tegenstellingen: zijn handelsmerk.
Maar in deze roman gebeurt er iets nieuws: er treedt een gevoeligheid op, het boek is zelfs (naar het einde toe) ontroerend. Ontroering of gevoeligheid is niet iets waarvan we Houellebecq tot nu toe konden betichten.
Het grootste deel van Vernietigen gaat langzaam, via kronkelwegen vernemen we het levensverhaal van Paul Raison, hij is de vertrouwenspersoon van de Franse minister van economie. Rondom hem staat - vaste stek bij Houellebecq - de Franse politieke wereld in rep en roer: hackers plegen aanslagen waarmee de geheime dienst zich geen raad weet, bij de presidentsverkiezingen stelt een televisiepresentator zich kandidaat die geen fluit van politiek kent, en er zijn de dramatische gebeurtenissen in Pauls familie zelf. Dat laatste blijkt toch wel de kern van de zaak te zijn.
Een roman over dood en ondergang. Met voor de schrijver volstrekt nieuwe elementen: religie, spiritualiteit en zo van die dingen. Al ontbreken zijn maatschappelijke dissectie, zijn politieke blik, zijn ongelooflijke filosofische en maatschappelijke humor, uiteraard niet. In Vernietigen lezen we een boeiende, nieuwe Houellebecq.
ding 3: podcast
drie boeken #187: Alex Agnew
Hij praat zoals hij op het podium staat: luid en vol meningen. Je kan niet anders dan denken: er moet een klein hartje in deze ruwe bolster zitten. Oordeel zelf. Mijn gast in de nieuwe aflevering van de podcast drie boeken is comedian Alex Agnew.
Na mijn passage in zijn podcast Welcome to the AA spraken we af om ook het omgekeerde te doen. Het resultaat: een geweldig gesprek bij Alex thuis over zijn eigen comedy, zijn bijzondere leraar in het middelbaar. Over vet wegsnijden in comedyshows. Over lagen en diepgang die je eerst niet ziet.
Over zijn eerste boek zegt hij: "Dune van Frank Herbert heeft mij in lagen doen denken, heeft mij geleerd om altijd te kijken àchter de dingen: het is niet wat je eerst denkt dat het is. In die zin was dit boek één van de vormende ervaringen in mijn leven."
museumtip
Fondazione Prada, Milaan
Vorige week hebben we in Milaan de Fondazione Prada bezocht, een schitterend museumcomplex ter meerdere eer en glorie van het modeconcern. Het waren de filmgerelateerde dingen die mij ter plaatse het meest aanspraken:
🔴 Er is een tijdelijke tentoonstelling van een korte film van David Cronenberg op basis van wax-lichamen uit een museum in Firenze
🔴 Le Studio d’Orphée, een atelier, opname- en montagestudio van Jean-Luc Godard
🔴 Bar Luce, de bar van de Fondazione is ontworpen en ingericht door Wes Anderson
Kortom, een ongelooflijke plek. Grote aanrader voor kunst- en cinemaliefhebbers.
nog één ding: ouderschapsverlof
Niels Corokotros
Hoe wij thuis met Roos en Bo de neerwaartse gang van de PIRLS-cijfers tegengaan met anagrammen, taalspelletjes en dier-in-een-zin.
Bedankt om deze nieuwsbrief te lezen. Stuur je hem door naar twee vriendinnen/vrienden? Merci!